20 აპრილი, 2020
10 სექტემბრის „წიგნიერების ხუთშაბათი“ - I კლასის წასაკითხი მასალა
ნოდარ დუმბაძე „მღერიან თუშის ბიჭები“
მიტანტალებენ ბილიკზე
თუშის პატარა ბიჭები,
ფეხში ესობათ ეკლები,
ფეხში ესობათ ხიჭვები.
მიდიან, მიიმღერიან,
მთები უწყობენ ხმასაო:
"თუში ვარ, მაგრამ კარგი ვარ,
კიდევ ვჯობივარ სხვასაო...
არ მივატოვებ არასდროს
მთაში გარეკილ ცხვარსაო,
არ გავაცივებთ ღადარსა,
არ გამოვკეტავთ კარსაო,
ომალოს, დიკლოს, შენაქოს
არ დავუტოვებთ სხვასაო".
ნიამორები გადმოდგნენ
გადმოეფინენ მთებსაო.
მდინარეები გადმოსკდნენ,
კლდემ კლდეზე დაიკვნესაო.
ირემმა ირემს გასძახა:
ბალღებმა ეს რა თქვესაო!
ნეტაი, ჩვენსა მამულსა!
ნეტაი, დედათქვენსაო!
ნოდარ დუმბაძე „სტუმარ-მასპინძელი“
აბა დელია-დელია,
ყვავმა იშოვა ყველია,
პატარა ლხინი მოაწყო,
მოიპატიჟა მელია.
მართალი არის, მელია
ლოთი და ღვინის მსმელია,
მაგრამ რას იზამ, წესია,
მელია მეზობელია.
მელა მაგიდას მიუჯდა,
ყვავს გადახვია ხელია,
ყვავმა სასმისი აუვსო,
მიდღეგრძელეო კერია.
მელამ სასმისი დაცალა,
ზედ დააყოლა კვერია,
კვერს დააყოლა ყველია
და როცა ყველი არ ეყო,
ყვავს გამოჭამა ყელია.
ასე დამთავრდა ქეიფი,
აბა დელია-დელია.
იაკობ გოგებაშვილი - „დაკარგული ბავშვი“
ბაზრობა იყო. ხალხი ბუზივით ირეოდა. უცებ ერთი ხუთი წლის გოგონა ასცდა დედას და გზა დაკარგა. აქეთ ეცა ბავშვი, იქით ეცა, მწარედ ტიროდა, ცრემლებს ღვრიდა და ქვითინებდა. ყველას ძალიან შეეცოდა, გარს შემოეხვივნენ და ჰკითხეს:
- პაწიავ, გაგვაგებინე, ვინ არის დედაშენი ?
- დედაჩემი ის არის, ვინც ყველაზე უკეთესია.
იაკობ გოგებაშვილი - „მუქთამჭამელა“
იყო ერთი ზარმაცი და მუქთამჭამელა ბიჭი.
ყველას აბუჩად ჰყავდა აგდებული. იფიქრა, მოდი, ჩოხას გავიხდი, პიჯაკს ჩავიცვამ და პატივი დამედებაო.
ასეც მოიქცა, მაგრამ უარესი დაემართა. ყველამ უფრო აიგდო მასხრად.
ბიჭო, ტანისამოსს კი ნუ იცვლი, ხასიათი გამოიცვალე, გაისარჯე და პატივი დაგვედებაო.
სულხან-საბა ორბელიანი - „კუ და მორიელი“
ერთი კუ და ერთი მორიელი დაძმობილდნენ. წავიდნენ გზასა. გასავალი წყალი დახვდათ.
მორიელი დაღონდა, გასვლა არ ეძლო. კუმ უთხრა: ზურგს შემაჯექ, მე გაგიყვანო!
შეაჯდა მორიელი ზურგს. კუ რა წყალში შეცურდა, მორიელმან ზურგზე კბენა დაუწყო. კუმ ჰკითხა: ძმაო, რას იქმო?
მორიელმან უთხრა: რა ვქმნა, არც მე მნებავს, მაგრა ასეთის გვარისანი ვართ, მტერსა და მოყვარეს ყველაყას უნდა ვუკბინოთო.
კუმ დაიყურყუმალავა და მორიელი წყალს მისცა და უთხრა: ძმაო, არც მე მნებავს, მაგრამ ჩემი გვარი, თუ გესლიანს ხორცს არ გაიბანს, გაუსივდება და მოკვდებაო.
სულხან-საბა ორბელიანი „ორმოში ჩაგდებული მეფე“
ორნი მეფენი შეიბნენ. ერთმან მეფემან მეორესა სძლო, შეიპყრა და ორმოში ჩააგდო.
გამოხდა ხანი. მოვიდა ერთი მეცნიერი კაცი და ენება აღმოყვანება და გაპარება მისი. ჩასძახა ორმოსა შიგან და უთხრა: კარგად არა ვიქმ, რომ გაგაპაროო?
მან მეფემან მადლი უბრძანა.
თოკით ამოზიდნა და ამოიყვანა.
კიდევ უთხრა: კარგად არა ვქმენ, რომ ამოგიყვანეო?
მეფემან კიდევ მადლი უბრძანა.
მესამედ კიდევ უთხრა: კარგადა ვქმენო?
ეწყინა მეფესა და დაიძახა: ვინა ხართ, ამ კაცმან გამაპარაო! მოვიდნენ მცველნი, შეიპყრნეს ორნივე.
ჰკითხეს მეფესა: რად გაამჟღავნე და რად არ გაიპარეო?
მან თქვა: ვირემ ამომიყვანდა, საყვედურით ამავსო, თუ შინ მიმეწია, კიდეც დამარჩობდა, აქავ ყოფნა ვირჩივეო.
- აწე კარგი საქმე ასე უნდა ქმნას, ან ღმერთმან დაუმადლოს, და ან კაცმან მოუწონოს.